به دلیل نبود یک میدان مغناطیسی گسترده، قطب نما نمی تواند برای جهت یابی در سطح این قمر کمکی کند.

از 40 سال قبل دانشمندان در تلاش برای یافتن پاسخی برای این سئوال هستند که چرا باوجود فقدان یک میدان مغناطیسی سرتاسری در سطح ماه سنگهای مغناطیسی شده وجود دارند؟

اکنون به نظر می رسد که گروهی از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا در سانتا کروز جوابی برای این پرسش یافته اند.

برپایه تصاویر زیر (تصویر سمت چهره مرئی ماه و تصویر سمت راست طرف پنهان ماه) قسمتهایی از سطح این قمر که به لکه های بدن پلنگ شباهت دارند مغناطیسی است. شاخص زیر تصویر، سطح مغناطیسی شدگی را در مقیاس نانو تسلا نشان می دهد.

نتایج این تحقیق که در مجله نیچر منتشر شده است یک توضیح احتمالی را برای وجود این مناطق مغناطیسی شده ارائه می کند.

برپایه این توضیحات، حتی ماه نیز در گذشته می توانسته است دارای یک میدان مغناطیسی سرتاسری بوده باشد که منشای آن در لایه میان مناطق جبه و هسته و به سبب چرخش افتراقی که میان این دو منطقه بوده قرار داشته است.

ماه در اولین فازهای حیات خود در اطراف زمین بر روی یک مدار نزدیکتر نسبت به مدار امروزی خود می چرخیده است. این نزدیکی موجب شده بود که بیشتر از امروز تحت تاثیر نیروی گرانش زمین قرار گیرد.

به سبب حرکت چرخش اطراف محور ماه، جبه و هسته این قمر تقارن خود را ازدست داده اند و در نتیجه درون ماه حرکاتی به وجود آمده است که منجر به ایجاد نوعی دینام شده که قادر بوده است یک میدان مغناطیسی سرتاسری را بسازد.

این دینام ماه به مدت حداقل یک میلیارد سال و تازمانی که مدار حرکت این قمر از زمین دور شد وجود داشته است و پس از اینکه ماه از نیروی گرانش زمین دور شد این دینام نیز خاموش شد.

حضور مناطق کوچک مغناطیسی شده بر روی سطح ماه می تواند به روش دیگری نیز توضیح داده شود. به طوریکه برپایه توضیح دوم، برخورد اجرام کیهانی به سطح ماه می تواند سنگهای مناطق آسیب دیده را مغناطیسی کند. این پدیده در تستهای آزمایشگاهی تائید شد.

خبرگزاری مهر