مواد جاذب معمولا نورهای ماورای‌بنفش و مرئی را به خود جذب می کنند، اما ماده جدید همچنین می‌تواند نور مادون‌قرمز و فراتر از آن را نیز در خود جذب کند.

این ماده حتی دانشمندان ناسا را متعجب کرده و نوید مرزهای گسترده‌تری را برای فناوری فضا می دهد.

تیم مهندسان مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در مریلند، گزارشی از نتایج خود را اخیرا در نشست نورشناسی و فتونیک SPIE مطرح کرده‌اند.

جان هاگوپیان، سرپرست این تیم تحقیقاتی اظهار کرد که آزمایش‌های بازتابش کاملا مثبت بوده که نشان‌دهنده قابلیت جذب 50 درصد بیشتر این ماده از سایر مواد جاذب است.

وی افزود: اگر چه گزارش‌های سایر محققان تاکنون تنها در مورد سطوج جذب نزدیک به کامل به خصوص در نور ماورای‌بنفش و مرئی بوده، ماده ما در چندین باند طول موج از نور ماورای‌بنفش گرفته تا مادون‌قرمز تاحدی نزدیک به کامل است که تاکنون هیچ ماده‌ای موفق به دستیابی به این درجه نشده ‌است.

این ماده یک پوشش نازک از نانوله‌های کربنی است که 10 هزار بار از موی انسان نازکترند.

آنها در زاویه 90 درجه سطحی که پوشش می دهند قرار گرفته‌اند که دانشمندان ناسا آنرا به یک فرش درهم و برهم تشبیه کرده‌اند.

این ماده در هر سطح از جمله سیلیکون، نیترید سیلیکون، تیتانیوم و فولاد ضدزنگ که بیشتر در ابزار علمی فضایی مورد استفاده هستند قابل اجراست.

ناسا درحال حاضر در حال جست‌وجو برای کاربردهای علمی این ماده است که یکی از کاربردهای واضح آن به عنوان پوشش سرکوبگر نور بر روی ابزار حساس است.

فواصل ریز بین لوله ها به جمع آوری و به دام انداختن نور پس زمینه برای جلوگیری از انعکاس آن از سطح و مداخله در نوری که دانشمندان در حال اندازه گیری آن هستند، می‌پردازند.

از آنجایی که تنها کسری از نور از پوشش منعکس می شود، چشم انسان و آشکارسازهای حساس، این ماده را به شکل سیاه می بینند.

این مواد به طور چشمگیری می تواند نور منعکس شده از تجهیزات فضای عمیق را که در حال حاضر به شدت به دنبال شناسایی منابع نوری دور و کم نور است، کم کند.

از دیگر کاربری‌های این ماده می‌توان به نقش خنک‌کننده آن اشاره کرد. هرچه یک ماده سیاهتر باشد، گرمای بیشتری را از خود خارج می‌کند از این رو می‌توان از این پوشش برای دستگاه‌هایی استفاده کرد که نیاز به حذف حرارت از ابزارهای خود و انتشار آن در فضای عمیق دارند.

ماده جاذب همچنین بسیار سبکتر از مواد دیگر است که از جذب کمتری برخوردارند.

مانوئل کوئیجادا، مهندس گودارد از نتایج به دست آمده اظهار شگفتی کرده و اظهار کرد: ما می‌دانستیم این ماده حالت جاذب دارد اما از این میزان سطح جذب آن از ماورای بنفش تا مادون قرمز دور بی‌اطلاع بودیم.